Manao ahoana
Ik verblijf momenteel nog steeds zalig nietsdoend in het zuiden van Frankrijk en vandaag is mij toch iets zaligs overkomen, dat ik met jullie allen wil delen. Ik voorzie iedereen hier nog steeds te pas en te onpas van Malagassische informatie, of jaag mijn kamergenoten schrik aan door hen wijs te maken dat een groepje kannibalistische poetsvrouwen hen midden in de nacht zullen komen verscheuren met een wc-rol. Maar soms doe ik ook nuttige dingen...
Het begon allemaal op een mooie dag in september, toen werd LLHZN op de wereld gezet. Nee, zo ver moeten we niet terug in de tijd, gisteren rond 21 uur is ver genoeg. Ik was met één van mijn kannibaalslachtoffers op wandel langs de vele gezellige kraampjes en winkeltjes, toen we op een boekenwinkeltje botsten. Niet letterlijk natuurlijk, ik zag het winkeltje gewoon vanaf de overkant van de straat. Mijmerend dacht ik terug aan ik en mijn Madagaskarmaatje onze zoektocht naar boeken over Madagaskar in een pittoresk, Belgisch stadje, waarbij we alleen wat saaie reisbrochures vonden en één van onze trouwste lezers is beginnen gillen alsof ze werd verkracht door een Dikke Van Dale.
Ik besloot dat het een goed idee zou zijn om dit eens over te doen en te checken of ze daar niet over betere Malagassische boeken beschikten. Ik begon mijn zoektocht met bitter weinig succes, tot het kannibaalslachtoffer mij er op wees dat er ook nog iets bestaat zoals een verkoopster, aan wie ik het eens kon vragen. Dat deed ik en zij toonde mij boeken over Mexico en Mozambique, maar dat was toch net niet wat ik zocht. Toen kwam echter mijn reddende engel, de meneer van achter de kassa. Hij nam me mee naar een ietwat afgelegen rek en haalde daar iets uit. Hoewel we ons ergens binnen bevonden, en er bijna nooit wolken aan de Franse hemel te zien zijn, leek het alsof er 2 wolken uit elkaar gingen om een goddelijke lichtstraal op het boek te laten vallen. Het was een veelbelovend boek met een bruine kaft en in plaats van een standaardfoto van een strand of zo, was het een foto van het échte Madagaskar. It was love at first sight. Hij reikte het mij aan en ik voelde me als een moeder die voor het eerst haar pasgeboren baby vast mag houden. Ik bladerde door mijn kind en ontdekte dat het een uitermate gedetailleerd werk was, dat niet alleen de geschiedenis, maar ook de Malagassische cultuur perfect weergaf. De Ab urbe condita van Titus Livius was er niks bij. Ik besloot om het kindje te houden en betaalde. Het was nog niet eens zo duur, maar van onbetaalbare waarde voor mij.
Veloma
LLHZN
| Madagascar, l'île essentielle, door Didier Mauro en Emeline Raholiarisoa |
Geen opmerkingen :
Een reactie posten